شاعر آواره

 

شاعر شد و با شعر هایش در به در شد
وقتی که اشعارش برایت بی ثمر شد

 

ژولیده و بی حال و لنگان راه میرفت
یعنی که از احوال خود هم بی خبر شد

 

کام از لب خونین لیلایش طلب کرد
سهمش ز لب هایت کمی خون جگر شد
 
زخم سنان و دشنه هم بر سینه اش بود
یعنی برای زخم هایت او سپر شد

 

با نا امیدی بر لبانش جمله ای داشت
معشوق زیبا روی من هم کور و کر شد

07/06/95
#سروش_غفاری

@diarghalam

سبزی

بین شهری که مردمانی از جنس سنگ دارد وقتی میان چمن های بهار قدم میزنم هنوز هم میتوانم بوی زندگی را حس کنم ای کاش زمین همیشه بهار بود