هدهد بی پر

 

باز هم شب شد و من و گوشی
باز هم اضطراب و خاموشی
باز هم سر به مرز بی هوشی
گوشه ی چشم من کمی تر شد
منم آن هدهدی که بی پر شد

 

پشت این صفحه ی پر از اعجاز
تا سحر هر دو چشم هایم باز
در خیالم پریدن و پرواز
گوش هایم به هر صدا کر شد
منم آن هدهدی که بی پر شد

 

عشق را بی صدا بغل کردم
دین و دل را به پاش حل کردم
کام او را پر از عسل کردم
گاز زد چهره ام مکدر شد
منم آن هدهدی که بی پر شد

 

شعر خواندم به شعر ها خندید
گریه کردم به اشک ها خندید
درد دیدم به درد ها خندید
حیف عمری که پیش او سر شد
منم آن هدهدی که بی پر شد

 

02/06/95
#سروش_غفاری

@diarghalam

میدان انقلاب

 

در کشوری گذشته ز دالان انقلاب

کوشند افسران نگهبان انقلاب

 

 در روزه ی سکوت که خاموش و ساکتند
این کاروان ساده ی یاران انقلاب
 
از آستین خود به چه جایی رسیده بود
جایی میانه خس خس ماران انقلاب
 
میشد نظاره کرد غم و درد و اشک را
در چهره ی حماسی خندان انقلاب

 

یک راه ساده شد همه ی آن تلاش ها
تهران،ولیعصر، خیابان انقلاب

 

#سروش_غفاری

یادش به خیر

خوب یادمه، یه وصیتنامه نوشته بودم و کلی سعی کرده بودم تاثیرگذار باشه.

یه شعر هم نسبت به اون حال و هوا تو جیبم گذاشته بودم: "یاد امام و شهدا دل و..."انگاری که زمان جنگه و منم مثل داییم و عموم دارم میرم جبهه، اما من کجا و اونا کجا، خلاصه چفیم رو برداشتم با یه ساک دستی رفتم محل اعزام. مگه چند سالم بود؟ پونزده_شونزده سال، هرچند بقیه هم سفر هام حال منو نداشتن. اولین و تا حالا آخرین باری بود که میرفتم منطقه جنگی. یه دفترچه هم درست کرده بودم که توش یادگاری های جنوب رو بنویسم.دو کوهه، شلمچه، گردان تخریب و ... عجب حال و هوایی بود. کاش اون روز ها برگرده، اون صدای قطار،اون افتاب داغ،اون گل های وسط بیابون،اون فلافلی ها با گاری،اون دل صاف و بی دغدغه ...

#سروش_غفاری

5/اردیبهشت/95